Koronacja Władysława Łokietka na króla Polski

Władysław Łokietek rozpoczął starania o koronę swych przodków w 1314 roku. W ówczesnej stolicy papiestwa, Awinionie, roszczenia swego pana popierał arcybiskup gnieźnieński Borzysław. Zanim książę zdobył błogosławieństwo papieża, musiał pokonać opozycję wewnętrzną i zewnętrzną. W kraju niechętni koronacji byli ci możni, którzy obawiali się wzmocnienia władzy centralnej, a tym samym utraty wpływów. Podobnie myśleli pozostali książęta dzielnicowi. Łokietkowi sprzyjało jednak szczęście. Wielkopolska oraz Małopolska nie miały władców naturalnych, a na Kujawach inowrocławskich rządzili bratankowie księcia, których udało mu się pozyskać.

Władysław postanowił nie oglądać się na Piastów śląskich oraz mazowieckich i zintensyfikować działania dyplomatyczne. W czerwcu 1318 roku podczas zjazdu możnych i dostojników w Sulejowie opracowano program starań o koronę. Do Awinionu z supliką do papieża wysłano biskupa kujawskiego Gerwarda. Jego misja była wyjątkowo trudna, gdyż przeciw koronacji opowiadał się król Czech i sukcesor Przemyślidów Jan Luksemburski, powołujący się na prawa swych poprzedników do korony polskiej. Gerward przekonał jednak papieża do planów Łokietka. W 1319 roku Jan XXII wyraził zgodę na koronację. Ze względu na protest Czechów uczynił to w sposób zawoalowany. Uroczystość odbyła się 20 stycznia 1320 roku na Wawelu. Władysław otrzymał koronę z rąk arcybiskupa gnieźnieńskiego Janisława.

AU

Ilustracja: król Władysław Łokietek na szesnastowiecznym portrecie Antoniego Boysa, Wikimedia Commons, domena publiczna.