Rada Muzeum

Historyk, poseł do Parlamentu Europejskiego VI kadencji. Absolwent Wydziału Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Wieloletni wykładowca Szkoły Głównej Handlowej, wielu uczelni w kraju i za granicą, profesor i wieloletni dyrektor Instytutu Studiów Policznych PAN. Przed 1989 r. związany z opozycją demokratyczną, działał w Polskim Porozumieniu Niepodległościowym. Autor wielu prac i artykułów historycznych, w tym najpopularniejszego podręcznika najnowszej historii Polski Historia Polski 1914–2015, której pierwszą wersję wydał w podziemiu pod pseudonimem Andrzej Albert. Wielokrotnie nagradzany za swoją działalność naukową, honorowy obywatel m.st. Warszawy. W 2020 r. został odznaczony Orderem Orła Białego.

Historyk, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, wykładowca na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w kadencji 2016–2020 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego ds. studentów i jakości kształcenia. Zajmuje się historią staropolskiego parlamentaryzmu, dziejami kultury politycznej i komunikacją społeczną w epoce nowożytnej. Autorka podręczników licealnych, prac popularnonaukowych oraz licznych prac monograficznych, współtworzyła też szkolną podstawę programową z historii. Jest związana z PTH oraz International Commission for the History of Representative and Parliamentary Institutions. W latach 2016–2020 wchodziła w skład Steering Committee European Teaching and Learning Forum. Od 2017 r. pełni funkcję Przewodniczącej Rady Fundacji Kościuszkowskiej – Polska.

Historyk brytyjski, absolwent Uniwersytetu w St. Andrews, Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz School of Slavonic and East European Studies Uniwersytetu Londyńskiego, gdzie obronił doktorat pod kierunkiem prof. Normana Daviesa. Jest profesorem na Uniwersytecie w Aberdeen. Autor wielu książek na temat historii Europy Środkowej i Północnej m.in.: After the Deluge. Poland Lithuania and the Second Northern War, 1655–1660 (1993); The Northern Wars. War, State and Society in Northeastern Europe, 1558–1721 (2000) czy The Oxford History of Poland-Lithuania, t. 1, The Making of the Polish-Lithuanian Union, 1385–1569 (2015), za którą otrzymał nagrodę „Pro Historia Polonorum 2017”. Jest jednym z najwybitniejszych znawców historii Rzeczypospolitej Obojga Narodów; członkiem korespondentem Polskiego Towarzystwa Historycznego i członkiem Akademii Brytyjskiej.

Historyk, wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1999–2005 pełnił funkcję prorektora UJ ds. dydaktyki. Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Historycznego. Autor kilkudziesięciu monografii i syntez naukowych (m.in. Samobójstwo Europy. Wielka Wojna 1914–1918), podręczników akademickich, publikowanych w kraju i zagranicą. Wybitny znawca religijnych, społecznych, kulturowych i cywilizacyjnych aspektów dziejów Polski i Europy w XIX i XX wieku, a także badacz dziejów Krakowa. W 2018 r. jego książka Wielka Wojna Polaków 1914–1918 została uhonorowana I Nagrodą w Konkursie im. Janusza Kurtyki oraz główną nagrodą w Konkursie im. Oskara Haleckiego „Książka Historyczna Roku 2018”. Wielokrotnie nagradzany za swoją pracę naukową; w 2005 r. odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi, a w 2019 r. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Historyk mediewista, dyrektor Zamku Królewskiego w Warszawie, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu studiów zatrudniony na UW jako asystent, został zwolniony z powodu zaangażowania w akcję pomocy robotnikom strajkującym w czerwcu 1976 r. Był współpracownikiem KOR-u, brał udział w organizowaniu podziemnej działalności wydawniczej. Przywrócony do pracy na uniwersytecie, w 1986 r. obronił tam pracę doktorską. W latach 1993–2001 był sekretarzem generalnym Polskiego Komitetu ds. UNESCO. Był doradcą Prezydenta m.st. Warszawy Lecha Kaczyńskiego oraz szefem zespołu ds. oszacowania strat Warszawy i jej mieszkańców w okresie okupacji niemieckiej 1939–1945. W latach 2008–2012 wykładał na Uniwersytecie Paryskim (Sorbona) jako profesor gościnny. W 2013 r. odebrał nominację profesorską. W latach 2015–2017 pełnił obowiązki podsekretarza stanu w MON. Od 2017 r. jest dyrektorem Zamku Królewskiego w Warszawie. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Wolności i Solidarności, Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości oraz łotewskim Oficerskim Krzyżem Uznania.

Absolwentka Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (archeologia nowożytna), od 2023 r. dyrektor Narodowego Instytutu Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów. Współautor i koordynator Programu Wieloletniego „Niepodległa”. Od dwudziestu lat związana zawodowo zarówno z organizacjami pozarządowymi, jak i instytucjami publicznymi sektora kultury. W latach 2010–2013 dyrektor Narodowego Instytutu Dziedzictwa, następnie związana z NIMOZ-em. W latach 2016–2023 dyrektor Departamentu Dziedzictwa Kulturowego w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Członek krajowych i międzynarodowych paneli eksperckich i doradczych, m.in. „EU & Cultural Heritage Reflection Group”. Ewaluator projektów w programach edukacyjnych i kulturalnych Komisji Europejskiej, od 2019 r. członek jury Europejskiej Stolicy Kultury. Ekspert w zakresie zarządzania dziedzictwem i polityki pamięci oraz edukacji i komunikacji społecznej w obszarze ochrony zabytków, miejsc pamięci i muzealnictwa, autorka tekstów poświęconych tym zagadnieniom.

Historyk sztuki, muzeolog, krytyk. Studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskała doktorat i habilitację. Profesor ASP w Warszawie, kierownik Zakładu Teorii i Eksperymentu Wydziału Grafiki ASP w Warszawie, wicedyrektor Muzeum Pałacu Jana III w Wilanowie. Pracowała w Muzeum Narodowym w Warszawie (kurator Gabinetu Grafiki i Rysunków Współczesnych, wicedyrektor ds. Naukowych i Edukacji, dyrektor). Członek m.in. Międzynarodowej Rady Muzeów ICOM, prezydent ICOM-Polska (2002–2008 i 2012–2018), prezydent MOCO ICOM 2014–2016, członek SAREC ICOM. Ekspert Rady Europy ds. muzeów, ekspert UNESCO High Level Forum on Museums oraz ekspert w programach MNiSW. Członek Komitetu Nauk o Kulturze PAN. Związana m.in. z: Centro di Studi Andrea Palladio w Vicenzy, Kunsthistorisches Museum w Wiedniu, Musee Picasso w Paryżu. Autorka ponad 300 publikacji z zakresu muzeologii, teorii i sztuki XVII–XX w., kuratorka ponad 60 wystaw realizowanych na całym świecie.

Historiyk, działacz opozycji demokratycznej w PRL. W 1989 r. przewodniczący Wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. W latach 1990–2022 dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Doktoryzował się na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie zajmował się dziejami polskiego ruchu niepodległościowego i stosunków polsko-rosyjskich w XIX i XX w. oraz historią Rosji. Autor wielu publikacji historycznych, dotyczących zwłaszcza stosunków polsko-rosyjskich, m.in. fundamentalnej pozycji Polska a „biała” Rosja. Jest sekretarzem Nagrody Jana Nowaka Jeziorańskiego, Członkiem Kapituły Nagrody Księżnej Jadwigi Śląskiej oraz Kapituły Nagrody Przeglądu Wschodniego. W listopadzie 2007 r. otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2009 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Profesor na Uniwersytecie w Bremie, socjolog, filozof społeczny, poseł do Parlamentu Europejskiego. Ukończył Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz Ruhr-Universität Bochum, a następnie uzyskał stopień doktora na UW. W swojej karierze był związany m.in. z UW, UKSW, Uniwersytetem w Kassel, Katolickim Uniwersytetem Ameryki w Waszyngtonie, Columbia University w Nowym Jorku, Princeton University, University of Oxford czy University of Cambridge. Obecnie jest członkiem Rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, Prezesem Stowarzyszenia Twórców dla Rzeczypospolitej, Przewodniczącym Rady Instytutu Zachodniego w Poznaniu, Przewodniczącym Rady Instytutu Adama Mickiewicza i współprzewodniczącym Komitetu Sterującego Polsko-Brytyjskiego Forum Belwederskiego. Od 2014 r. poseł do Parlamentu Europejskiego (w latach 2018–2019 jego wiceprzewodniczący).

Politolog, absolwentka Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, a także Podyplomowych Studiów Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego. Od 2015 r. dyrektor Muzeum Narodowego w Lublinie. W 2005 r. rozpoczęła pracę naukowo-dydaktyczną w Zakładzie Samorządów i Polityki Lokalnej Wydziału Politologii UMCS, gdzie w 2010 r. uzyskała tytuł dr. nauk humanistycznych. Jest również absolwentką projektu International Journalism and Society: The Role of the Media in the Modern World w London School of Economics and Political Science. W latach 2005–2009 kierowała Akademicką Grupą Medialną UMCS. W latach 2009-2010 rzeczniczka prasowa UMCS, a następnie rzeczniczka prasowa oraz dyrektor Kancelarii Prezydenta Miasta Lublin. W latach 2012–2014  pełniła funkcję Zastępcy Prezydenta Miasta Lublin ds. Kultury, Sportu i Relacji Zewnętrznych.

Historyk, dyrektor Instytutu Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego. Specjalizuje się w dziejach miast i mieszczaństwa, demografii historycznej, historii gospodarczej i społecznej oraz prozopografii i genealogii szlachty polskiej okresu średniowiecza i czasów nowożytnych. Członek Komitetu Nauk Historycznych PAN. W latach 2009–2013 należał do Rady Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku. Obecnie członek Rady Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie, przewodniczący Rady Muzeum Okręgowego w Toruniu, prezes Towarzystwa Miłośników Torunia. Autor wielu artykułów naukowych oraz książek, w tym m.in.: Przestrzeń i społeczeństwo Torunia od końca XIV do początku XVIII wieku, Mikołaj Kopernik − środowisko społeczne, pochodzenie i młodość. W 2016 r. odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, doktor honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, honorowy obywatel Lidzbarka Warmińskiego.

Litewski historyk i profesor, dyrektor Instytutu Historii Litwy. Współzałożyciel oraz dyrektor Centrum Historii Prus i Litwy Zachodniej przy Uniwersytecie Kłajpedzkim. Specjalizuje się w tematyce pamięci historycznej oraz dziejach średniowiecza, w tym stosunków Wielkiego Księstwa Litewskiego z Zakonem Krzyżackim, historii Żmudzi, stosunków litewsko-niemieckich oraz historii społecznej Litwy średniowiecznej. Ostatnio bada zagadnienia kultury pamięci i polityki historycznej w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. W 2000 r. w Polsce ukazała się jego książka Witold i Jagiełło: Polacy i Litwini we wzajemnym stereotypie. W 2009 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi RP.

Historyk, sowietolog, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierownik pracowni Historii Europy Wschodniej i Studiów nad Imperiami XIX i XX wieku w Instytucie Historii PAN, wieloletni redaktor naczelny czasopism „Arka” oraz dwumiesięcznika „Arcana”. Wykładał historię Polski i Rosji na uniwersytetach amerykańskich (m.in. Columbia, Harvard, Rice), angielskich (Cambridge, UCL), kanadyjskich, jak również m.in. w Brnie, Tokio, Dublinie. Od 1980 roku zaangażowany w działalność publicystyczną w ramach drugiego obiegu. W stanie wojennym współorganizator tzw. Wolnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, prowadzącego wykłady dla grup robotniczych; współpracownik Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego w Nowej Hucie. Autor ponad trzydziestu książek o historii Polski i Europy Wschodniej (w łącznym nakładzie ponad 300 tys. egzemplarzy), m.in. takich pozycji jak wielotomowe Dzieje Polski, Pierwsza zdrada Zachodu: zapomniany appeasement 1920, Polska i trzy Rosje. Studium polityki wschodniej Józefa Piłsudskiego. Kawaler Orderu Orła Białego.

Pisarz, publicysta, dziennikarz. Od lat 70. zaangażowany w działalność opozycyjną, m.in. współpracownik Komitety Obrony Robotników, jeden z założycieli Studenckiego Komitetu Solidarności w Krakowie w 1977 r., a także współtwórca Niezależnego Zrzeszenia Studentów w Krakowie. Podczas stanu wojennego przebywał we Francji, gdzie był m.in. redaktorem miesięcznika „Kontakt” oraz korespondentem Radia Wolna Europa. Po 1989 r. współpracował z wieloma tytułami prasowymi oraz prowadził programy telewizyjne. W latach 2006–2007 pełnił funkcję prezesa zarządu Telewizji Polskiej. Od 2016 r. jest członkiem kolegium IPN. Wielokrotnie nagradzany za osiągnięcia literackie, m.in. laureat Nagrody Fundacji im. Kościelskich, Nagrody im. Andrzeja Kijowskiego, Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza oraz dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2018). W 2016 r. został Kawalerem Orderu Orła Białego.

Absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W Radzie Muzeum Historii Polski reprezentuje m.st. Warszawę. Od 2006 r. jest radną Miasta. Przez trzy kadencje pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Kultury i Promocji, aktualnie jest wiceprzewodniczącą. Od 2006 r. związana również z Komisją Samorządu i Integracji Europejskiej. W 2018 r. powołano ją na przewodniczącą Rady przyznającej Nagrody Miasta dla Żołnierzy Powstania Warszawskiego. Uczestniczy w pracach Rady Zamku Królewskiego i Komitecie Ogrodu Sprawiedliwych w Warszawie. Pracuje w Filmotece Narodowej – Instytucie Audiowizualnym.