online
Trudne wybory gen. Andersa
Z okazji 125 rocznicy urodzin generała Władysława Andersa Muzeum Historii Polski uruchomiło na międzynarodowej platformie Google Arts&Culture wystawę poświęconą dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie. Ekspozycja „Trudne wybory gen. Władysława Andersa” to już szesnasta wystawa online MHP udostępniona na tej platformie. Wystawa przedstawia losy generała Andersa na tle wydarzeń historycznych, takich jak kampania wrześniowa, podpisanie układu Sikorski-Majski, utworzenie armii, ewakuacja polskiej ludności cywilnej z terenu Związku Sowieckiego, bitwa o Monte Cassino.
Najważniejsze informacje
01. Gdzie?
Google Arts & Culture
02. Kurator wystawy
Autor: dr Paweł Kozioł Konsultant: Grzegorz Rutkowski Przekład na język angielski: Marta Umińska Recenzja: prof. Zbigniew Wawer
Biografia żołnierza
Władysław Anders urodził się 11 sierpnia 1892 roku w spolonizowanej rodzinie Niemców bałtyckich. W 1910 wstąpił do armii rosyjskiej jako ochotnik. Studiował na politechnice w Rydze. W I wojnie światowej dowodził szwadronem jazdy w armii carskiej. Trzykrotnie ranny, otrzymał Order św. Jerzego – najwyższe rosyjskie odznaczenie, przyznawane za męstwo na placu boju. Brał udział w formowaniu I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. W Powstaniu Wielkopolskim 1919 był szefem sztabu Armii Wielkopolskiej. Po wojnie polsko-bolszewickiej ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Paryżu. W czasie przewrotu majowego był po stronie rządu; zorganizował ewakuację prezydenta Wojciechowskiego z Belwederu. Jako jeden z niewielu przeciwników Piłsudskiego kontynuował karierę w armii. Wytrawny kawalerzysta, w 1932 kierował ekipą jeździecką, która zdobyła Puchar Narodów w Nicei.
Unikanie walki?
Gen. Anders, wbrew żądaniom sowieckiego dowództwa ze Stalinem na czele, nie chciał wysyłać swoich żołnierzy na front. Powoływał się przy tym na dosłowne brzmienie początkowych ustaleń, według których armia polska mogła być użyta wyłącznie jako całość. Ponaglany przez majora NKWD Żukowa, odpowiadał: „Nie zgadzałem się na wysyłanie poszczególnych dywizji, uzasadniając, że nikt ich na świecie, a tym bardziej w Polsce, nie dostrzeże. W dodatku żołnierze byli fizycznie wyniszczeni, a racje żywnościowe tak małe, że nie pozwalały na normalne szkolenie. Nie mogłem użyć argumentu – o czym zresztą bolszewicy wiedzieli – że z naszych racji żołnierskich utrzymywaliśmy przy życiu wiele dzieci i kobiet ściągających w pobliże obozu”.
